حدودا هر شش ماهی یک بار ما باید ری استارت شویم و در خود و چرا هست شدنمان تأمل کنیم و خلاصه در اثر به نتیجه نرسیدن کمی گریه کنیم و دو دستمان را بمالیم به صورتمان و از خودمان سوالاتِ ژرف اندیشانه بپرسیم و در حال حاضر احساس عصبی شدن کنیم و این مطلب را به ثبت برسانیم و برویم بخوابیم. دو روزِ دیگر هم برگردیم و این مطلب را بخوانیم و پشیمان شویم از اینکه چرا این چرندیات را به ثبت می رسانیم و مطلب پارلا را به خاطر بیاوریم و و و... امــّا؛چیزی که در آخر نصیبِ من می شود زمزمه ی شعر فروغ است با ریتمِ این آهنگ