دودِ آبی

این آهنگ ،در جوابِ دلواپسی های ناشی از آینده ای که داریم نجویده قورتش می دهیم.

دودِ آبی

این آهنگ ،در جوابِ دلواپسی های ناشی از آینده ای که داریم نجویده قورتش می دهیم.

سنگ نمک

دیگرِ زیرِ پوستِ ساعتِ 8 شب و 2 بعدازظهر چیزکی نیست تا انگیزه ای باشد برای آنُ آف کردنِ یک جعبه ی قلمبه،با آن نورِ آبیِ ابتداییِ چشم سیخونک زنش.انگار خودشان روی خودشان نمک پاشیده اندُ سپس بنزینُ بعد فایر!!! حال نمی دانیم چند سال بعد باید روی بخارِِ آن جعبه ی قلمبه دست خطشان را ببینیم. شوقک ها کم کم دارند رخت بر می بندند.

سنگ نمک

دیگرِ زیرِ پوستِ ساعتِ 8 شب و 2 بعدازظهر چیزکی نیست تا انگیزه ای باشد برای آنُ آف کردنِ یک جعبه ی قلمبه،با آن نورِ آبیِ ابتداییِ چشم سیخونک زنش.انگار خودشان روی خودشان نمک پاشیده اندُ سپس بنزینُ بعد فایر!!! حال نمی دانیم چند سال بعد باید روی بخارِِ آن جعبه ی قلمبه دست خطشان را ببینیم. شوقک ها کم کم دارند رخت بر می بندند.

لحظه ی باشکوهِ وصال به تهِ هستی

خوشحالیم که موقعِ درس پرسیدنِ سرِ کلاس حکمِ سیرُ ترخون های تهِ شیشه خیارشور را داریم...!!

لحظه ی باشکوهِ وصال به تهِ هستی

خوشحالیم که موقعِ درس پرسیدنِ سرِ کلاس حکمِ سیرُ ترخون های تهِ شیشه خیارشور را داریم...!!

تو بشکن چنگ ما را ای معلا/هزان چنگ دیگر هست اینجا

بلاخره استخوان های شکسته ی وکیشنمان جوش خورد.آنچنان جوشی که ساعت 5:30 عصرمان به 5:30 صبح بدل شد...!

تو بشکن چنگ ما را ای معلا/هزان چنگ دیگر هست اینجا

بلاخره استخوان های شکسته ی وکیشنمان جوش خورد.آنچنان جوشی که ساعت 5:30 عصرمان به 5:30 صبح بدل شد...!

کلاس ها و امتحان های نفهم

قدم گذاشته ایم سمتِ یادگیریِ ملزوماتِ بساطِ جادهُ خیابان بازی...! رأس ساعت خورشید! با کله ی سنگینی که گمان می رود بی فایده ترین عضو است،و برفکی ترین تصویری که می شود از یک "سرهنگ" تجسم نمود. دقیقه های ملال آورِ یک بعد از ظهرِ پاییزی،تنها چیزی که مقدماتِ ذوب شدنِ آدمی را به درستی فراهم می کند،شنیدنِ مجروحیتِ بهترین روزِ آخرِ هفته اش است. بارهاُ بارها قدرتمندانِ جامعه هریک به نوبه ی خود،زخمی بر پیکره ی مرمرین روزهای طلایی مان زدند،و به هر جان کندنی بود،با چکاندنِ عصاره ی وجودیِ بلوریِ خودمان،از مرگِ حتمی،نجاتش دادیم. شنبهُ نصفِ خوبی داشتیم.. از یکشنبه به بعدش در تماشای کما رفتنِ روزهایِ مِن بعدمان برشته شدیم...

کلاس ها و امتحان های نفهم

قدم گذاشته ایم سمتِ یادگیریِ ملزوماتِ بساطِ جادهُ خیابان بازی...! رأس ساعت خورشید! با کله ی سنگینی که گمان می رود بی فایده ترین عضو است،و برفکی ترین تصویری که می شود از یک "سرهنگ" تجسم نمود. دقیقه های ملال آورِ یک بعد از ظهرِ پاییزی،تنها چیزی که مقدماتِ ذوب شدنِ آدمی را به درستی فراهم می کند،شنیدنِ مجروحیتِ بهترین روزِ آخرِ هفته اش است. بارهاُ بارها قدرتمندانِ جامعه هریک به نوبه ی خود،زخمی بر پیکره ی مرمرین روزهای طلایی مان زدند،و به هر جان کندنی بود،با چکاندنِ عصاره ی وجودیِ بلوریِ خودمان،از مرگِ حتمی،نجاتش دادیم. شنبهُ نصفِ خوبی داشتیم.. از یکشنبه به بعدش در تماشای کما رفتنِ روزهایِ مِن بعدمان برشته شدیم...