گل های طلاییِ ویــش

گل های بزرگُ طلایی که رو کاغذ دیواریشون بود؛هر کودومشون اندازه ی یک چهارمِ آرزوهاشون بود. . .

از دل،از دل

از دل برود هر آنکه از دیده برفت . . . از دیده برفت هر آنکه از دل برود. . .

از دل،از دل

از دل برود هر آنکه از دیده برفت . . . از دیده برفت هر آنکه از دل برود. . .

when i was 19

Va nemidanam ta chand salegi bayad az pedaram bekhaham barayam neskafe bepardazad

when i was 19

Va nemidanam ta chand salegi bayad az pedaram bekhaham barayam neskafe bepardazad

مثل فیلم های بی سرانجامی

با توجه به جهانِ کوچکم که میل و رغبتِ شدیدی به تنوعات دنیوی دارد و هر لحظه به یک چیز خوش اشتها می گرددُ از این شاخه به آن شاخه می پردُ جسته گریخته از هر جامی جرعه ای می نوشدُ بی رحمانه به گوشه ای پرتش می کند ؛ اما در یک چیز سیری ناپذیر است و مقدمش را هروقت که بیاید گرامی می دارد آن هم چیزی نیست جز یک آهنگِ نابِ بکر..!! یک صدایی که "مثل خاطرات بد کردار تو سرم مثل بوق ممتد" شود!!! یا یک صدایی که در خلوتم بتوانم بهش بگویم:"تو سرم مثل پنکه می چرخی دم بکش رو اجاق چشم من"...

مثل فیلم های بی سرانجامی

با توجه به جهانِ کوچکم که میل و رغبتِ شدیدی به تنوعات دنیوی دارد و هر لحظه به یک چیز خوش اشتها می گرددُ از این شاخه به آن شاخه می پردُ جسته گریخته از هر جامی جرعه ای می نوشدُ بی رحمانه به گوشه ای پرتش می کند ؛ اما در یک چیز سیری ناپذیر است و مقدمش را هروقت که بیاید گرامی می دارد آن هم چیزی نیست جز یک آهنگِ نابِ بکر..!! یک صدایی که "مثل خاطرات بد کردار تو سرم مثل بوق ممتد" شود!!! یا یک صدایی که در خلوتم بتوانم بهش بگویم:"تو سرم مثل پنکه می چرخی دم بکش رو اجاق چشم من"...

سازندگی؛ماندگی؛مانندگی؟!

حدودا هر شش ماهی یک بار ما باید ری استارت شویم و در خود و چرا هست شدنمان تأمل کنیم و خلاصه در اثر به نتیجه نرسیدن کمی گریه کنیم و دو دستمان را بمالیم به صورتمان و از خودمان سوالاتِ ژرف اندیشانه بپرسیم و در حال حاضر احساس عصبی شدن کنیم و این مطلب را به ثبت برسانیم و برویم بخوابیم. دو روزِ دیگر هم برگردیم و این مطلب را بخوانیم و پشیمان شویم از اینکه چرا این چرندیات را به ثبت می رسانیم و مطلب پارلا را به خاطر بیاوریم و و و... امــّا؛چیزی که در آخر نصیبِ من می شود زمزمه ی شعر فروغ است با ریتمِ این آهنگ

سازندگی؛ماندگی؛مانندگی؟!

حدودا هر شش ماهی یک بار ما باید ری استارت شویم و در خود و چرا هست شدنمان تأمل کنیم و خلاصه در اثر به نتیجه نرسیدن کمی گریه کنیم و دو دستمان را بمالیم به صورتمان و از خودمان سوالاتِ ژرف اندیشانه بپرسیم و در حال حاضر احساس عصبی شدن کنیم و این مطلب را به ثبت برسانیم و برویم بخوابیم. دو روزِ دیگر هم برگردیم و این مطلب را بخوانیم و پشیمان شویم از اینکه چرا این چرندیات را به ثبت می رسانیم و مطلب پارلا را به خاطر بیاوریم و و و... امــّا؛چیزی که در آخر نصیبِ من می شود زمزمه ی شعر فروغ است با ریتمِ این آهنگ

تبسم در بعد از ظهر

بر کف برکه شتابان می گذرد سایه ی مبهم یک ماهی روی شن های سپید... ((ریچارد رایت))